من به سوی باغ و گلشن می روم

تو نمی آیی میا من می روم

روز تاریک است بی رویش مرا

من برای شمع روشن می روم

جان مرا هشته ست و پیشین می رود

جان همی گوید که بی تن می روم

بوی سیب آمد مرا از باغ جان

مست گشتم سیب خوردن می روم

عیش باقی شد مرا آن جا که من

از برای عیش کردن می روم

من به هر بادی نگردم زانک من

در رهش چون کوه آهن می روم

من گریبان را دریدم از فراق

در پی او همچو دامن می روم

آتشم گر چه به صورت روغنم

و اندر آتش همچو روغن می روم

همچو کوهی می نمایم لیک من

ذره ذره سوی روزن می روم